Cień przysłonił wieczne słońce
Spalona ziemia nie rodzi owoców
Niepokój i walka wszędzie panuje
Nieład zakłóca spokój życia
Nieszczęśliwi ludzie egzystują
Naturze wydzierają jej skarby
Każdy odwraca się od potrzebującego
Z wzgardą patrzy na mniejszego
Wszyscy krzyczą na siebie
Co chwila ktoś wszczyna nową kłótnię
Wojny wybuchają, nim poprzednie wygasną
Niepokój panuje w koło życia
79) 02/08/2007 Katowice
Jest kraina, gdzie słońce zawsze świeci
Jest ziemia obfite owoce rodząca
Pokój i zgoda zewsząd panuje
Harmonia i ład wyznacza tak życia
Ludzie szczęśliwi żyją
W zgodzie z naturą
Pomoc bratu i bydlęciu niosą
Każdy życzliwie spogląda na mniejszego
Nikt tam nie krzyczy
Nie ma powodu do kłótni
Nikt nie walczy, wojen nie wszczyna
Spokój panuje w koło życia
Aż...
46) 15/04/2005 Tychy
Zachodzące słońce oblewa czerwienią niebo,
Czarny cień przemyka na jego tle.
Rozwiana grzywa niczym ogniki tańczy,
Poderwane kosmyki unoszą się bezwładnie.
Pęd powietrza unosi poły płaszcza,
Niczym skrzydła anielskiego wojownika.
Z wyglądu demoniczny,
Przerażający swą ciemnością.
W głębi serca jak kryształ czysty,
Gnający w stronę przeznaczenia
37) 21-11-2004 Tychy
Kapryśna Fortuna sprawiła,
że nasze ścieżki się spotkały.
Połączyła w jedną całość,
By dalszą drogę odbyć razem.
Splotła losy nasze dwa,
Aby uczucie się zrodziło:
Przyjaźń.
Trwamy więc na ścieżce naszej,
Wszelkie trudy pokonując razem.
Złączone niewidzialną nicią przyjaźni
Przemierzamy kręte drogi Życia.
Bronić Cię przed niebezpieczeństwem moje zadanie,
Bo obdarzyłaś mnie wielkim uczuciem:
Przyjaźnią.
Dałaś mi to, co najcenniejsze,
Bezgraniczną przyjaźń i wsparcie.
Dałaś mi to, co mi najdroższe,
Bliskość Twoją i radosny uśmiech.
W zamian oddałam siebie,
Gdyż przed Tobą nie miałam tego najważniejszego:
Przyjaźni.
30) 15.05.2004 Tychy
Czekałam, a Ty nie przyszłaś.
Nie mogłam się doczekać.
Niecierpliwiłam się.
Tęskniłam za Tobą, a Ty nie przyszłaś.
Czemu tak postąpiłaś?
Czemu nie zadzwoniłaś?
Ja czekała, a Ty nie przyszłaś.
Dlaczego to uczyniłaś?
Czyżbyś o mnie zapomniała?
Niecierpliwiłam się, a Ty nie przyszłaś.
24) 18-11-2003 Tychy
Nie szkoła zaprząta moja głowę,
choć zbliża się koniec roku.
Nie miłość chodzi mi po głowie,
choć pragnę jej całym sercem.
Nie do przyjaciół tęsknię,
choć nie mam ich wielu.
Nie rodzina mnie martwi,
choć z nimi nie rozmawiam.
Tylko ona, wielka przyjaciółka,
jej życie zmarnowane na starcie.
Jeden błąd zrujnował jej życie,
jeden skok może je zakończyć.
16) 03-06-2002 Tychy
Ach, jak mi smutno.
Życie przytłacza mnie swoim ciężarem.
Na moich barkach czuję kajdany istnienia.
Losu nędznego i podłego.
Ach, jak mi smutno.
Kłopoty wysypują się z bezdennego wora.
Wysokie przeszkody trudno mi przeskoczyć.
Utrudniają mi drogę.
Ach, jak mi smutno.
Trudno pokonać drogę z przeszkodami.
Bez wsparcia przyjaznej ręki.
Trudno ją znaleźć w lesie nieistnienia.
Tak mi smutno.
Bez towarzystwa i przyjaźni.
Życzliwej rozmowy i rady
A Fortuna wcale mi w tym nie pomaga.
10) 06-03-2002 Tychy
Gdy szukasz przyjaciela,
szukaj rozumem.
Gdy szukasz miłości,
szukaj sercem.
Osobno niewiele zdziałają
w Twoim życiu.
Razem doprowadzą Cię
szczęśliwie po kres Twych dni.
3) 08-05-2001 Wisła
Siedmiu jeźdźców równinę przemierza,
Ku przeznaczeniu prowadzą ich wierzchowce.
Śmierć w ich mieczach błyszczy,
Gdy mrok bólu tną nieubłaganie.
41) 14-02-2005 TychyByć w grupie,
a jednak poza nią.
Mieć znajomych,
a jednak być samotnym.
Kochać ogromnie,
a jednak nie być kochanym.
36) 20-11-2004 TychyBól i smutek czuję w sercu
Jakby po stracie kogoś bliskiego.
Ból rozpaczy, smutek żalu przepełnia mnie całą.
Ogarnęła mnie niemoc paraliżująca ciało.
Bez wsparcia i pocieszenia idę w otchłań ciemną,
Jak najdalej, jak najszybciej.
Chcę zniknąć, chcę zapomnieć,
By wszystko, co złe, odeszło.
23) 12-08-2003 Katowice
Chce odejść, chce skoczyć,
zostawić mnie na tym ziemskim padole
Chce zabić, chce stracić
to, co najpiękniejsze dla kobiety jest.
Chce zdradzić, chce zapomnieć,
niełatwo jej z tym będzie żyć.
Ja nie mogę jej pomóc,
pomogę jej zapomnieć.
Łzy Liliany skapują na ziemię
Zraszając jałową glebę.
Gdzie spadnie lejek tworząc
Wyrasta róża swe kolce strosząc.
Łzy Liliany strużką spływają
Wąskim strumieniem do rzeki wpływają.
Gdzie ze słodkimi wodami się zmieszają
Tam roje ryb swoje legowiska mają.
Łzy Liliany do serca trafiają
Twardy kryształ znieczulenia kruszą.
Porażone dobrocią i czułością
Szczęście wokół siebie szerzą.
Widziałem śmierć
zbierającą swoje krwawe żniwa
Widziałem ból
rozrywający kruche ciała ludzkie
Widziałem rozpacz
przeszywającą bijące jeszcze serce
Widziałem pustkę
przytłaczającą swoim ogromem
Widziałem Szatana
śmiejącego się ze słabości Życia
Dlaczego istnieje życie,
skoro ból przynosi tylu ludziom?
Dlaczego istnieje śmierć,
skoro tak wielu się jej boi?
Dlaczego istnieje radość,
skoro gorycz przyćmi każdą słodycz?
Dlaczego istnieje rozpacz,
skoro rozdziera tyle serc?
Dlaczego istnieje szczęście,
skoro przemija jak rzeka?
Dlaczego istnieje zawód,
skoro doprowadza do łez?
Dlaczego istnieje przyjaźń,
skoro zawiść zniszczyć wszystko może?
Dlaczego istnieje zazdrość,
skoro w ruiny obraca grube mury?
Dlaczego istnieje miłość,
skoro rani niczym klinga noża?
Dlaczego istnieje zemsta,
skoro sieje tylko zniszczenie?
Dlatego więc jest istnienie,
by doznać wszystkiego.
Narodziłam się, sama nie wiem,
Czy z miłości, czy z przypadku.
Żyję wśród ludzi tysięcy,
Ale sama w swoim świecie.
Nie wiem, kiedy odejdę
I w jaki sposób.
Wiem tylko jedno,
Źle mi jest na tym okrutnym świecie.
Co ja robię na tym świecie?
Nie wiem, nie znam mego celu.
Czemu się tu jeszcze męczę?
Nie wiem, czekam na cos lepszego.
A kiedy to nadejdzie?
Nie wiem, może prędzej odejdę.
Czemu więc nie odejdę?
Bo za bardzo kocham życie.
Piękni, wspaniali
Pełni miłości
Aniołowie Niebiescy
Ludzi broniący
Dobra strzegący
Silni, demoniczni
Pełni wrogości
Aniołowie Ciemności
Ludzi gnębiący
Złu służący
Ciemności przyjemna, Ciemności wspaniała.
Jak cudownie jest znaleźć się w Twoich ramionach.
Twój dotyk jest miękki i delikatny,
Potrafiący ukoić wzburzone serce.
Ciemności piękna, Ciemności cudowna.
Jak wspaniale jest poczuć Twój chłód.
Jesteś taka dobra i łagodna,
Niczym matka ranę otulająca.
Jak wspaniale jest być w Twoim wnętrzu.
Czuć Twoją bliskość, Twoją doskonałość.
Należę tylko do Ciebie,
Twoje jest moje ciało.
Istotą jesteś Ty,
Tobie oddaję cześć i chwałę,
Dla Ciebie trwa moje Życie.
Ty pobudzasz mnie do działania,
Ty przyświecasz moim czynom,
Tobie poświęcam moje Życie.
Dla Ciebie gotowa jestem niszczyć,
Za Ciebie cierpieć katusze,
Oddać za Ciebie Życie.
Śmierć, tak bliska,
tak przykra.
Stoi tuż za plecami,
przez ramię patrzy,
jak Życie przez palce Ci przecieka.
To ona rządzi Twoim Życiem,
to ona kieruje Twoimi krokami.
To ona zaprowadzi Cię na krawędź,
byś skoczył.
Ostry nóż wbija się w moje ciało.
Zimna stal rani moje serce.
Ciemna smuga krwi spływa żywo.
Zakrwawiając pola piękne.
Osuwam się na kolana,
Chwytając ostatnie tchnienie życia.
Widzę chwile mego istnienia.
Czując ostry ból śmiertelnego cięcia.
Taniec śmierci co noc odbywa się
pod moim oknem.
Trupie czaszki szczękają zębami
podczas śmiechu.
Sto pięćdziesiąt kości chrobocze im
podczas najmniejszego ruchu.
Tańczą i czekają, aż do nich
dołączę.
Quo Vadis? Ktoś zadał pytanie.
Nie wiem dokąd idę i gdzie zaprowadzi mnie droga.
Nie wiem którędy wiedze moja ścieżka.
Nie wiem ile mi jeszcze zostało czasu do końca.
Wiem tylko jedno:
Idę w nieznane.
Spotkałam się kiedyś z pytaniem:
„Co jest ważniejsze: przyjaźń
czy miłość”.
Dla mnie ważniejsza jest
Przyjaźń,
Przyjaciel nigdy nie zdradzi,
nie oszuka.
Mimo kłótni trwa wiecznie
i niezerwalnie.
Kochanek natomiast zdradzi,
gdy znajdzie inną.
Oszuka, gdy chce ukryć
swoje kłamstwo.
W końcu odrzuci,
gdy mu się znudzisz.
Kochankowi nie wypłaczesz się
na ramieniu.
A przyjaciel zna wszystkie
twoje tajemnice.
Nie słuchaj rad Miłości,
gdyż zbyt gwałtowna i nikła.
Zaufaj za to wiernemu przyjacielowi,
od dzieciństwa, po wieki.
I
Raduj się narodzie znękany,
Ciesz się ludu prosty,
Twój Pan przybył,
Objął we władanie dusze wasze.
Pokłony składajcie przed Jego obliczem,
Poprowadzi was do szczęścia wiecznego.
Przychlebiaj się Mu, ludu stęskniony,
Bogatymi darami wypraszaj łaski.
Pan wasz raduje się widząc starania wyznawców,
Raduje się widząc ich uległość.
Upaja się ślepym posłuszeństwem ludu,
Wierzy w słowa Swego Pana,
Śmieje się z naiwności wiernych.
II
Zaspokoił Pan swoją próżność,
Pozostawił lud udręczony.
Odszedł w swoją drogę,
W poszukiwaniu kolejnych wyznawców.
I nadszedł ten dzień
Przyszedł
Objął we władanie królestwo
Zajął należne sobie miejsce
Nikt już nie zazna niedoli
Wierni słudzy słuchają jego rozkazów
Wychwalać będą dobrego władcę
Nie
To nie on
Zmienił się
Terror wprowadził na swoich ziemiach
Przeklinają wierni poddani władcę
Żądają nowego pana
Ścięci zostali przez władcę
Został sam na opuszczonej ziemi
Odszedł
Jestem twoim Życiem
i twoją Śmiercią
Jestem Porządkiem świata
i jego Chaosem
Jestem wspaniałomyślnym Dobrem
i Złem zawistnym
Jestem Jasnością dnia
i Ciemnością nocy
Jestem delikatną Bryzą
i Burzą srogą
Jestem Panem żywych
i Panem umarłych
Pani Ciemności, Władczyni Mroku,
Tyś najwspanialsza spośród przedwiecznych,
Tyś najpotężniejsza wśród boskich.
Tobie pokłon składają nędznicy,
Wielkość w pieśniach chwalą,
O Pani, któraś w cień się oblekasz.
Ciemność Twoim królestwem, Pani Cieni,
W mroku podziemi, w cieniu szczytów,
Twój szept jak gromkie krzyki rozbrzmiewa.
Nikt nie ukryje się przed Twoim gniewem,
Gdy w niełaskę ponurą popadnie,
Tyś władczynią dusz umarłych, Księżno Mroku.
Twoją koroną czarny diadem,
Twoim tronem skała rzeźbiona,
Twoim zamkiem labirynt podziemi.
W Twoich szeregach służyć pragnę,
Ginąć ku chwale Ciemności i Mroku,
W Tobie me życie marne.
Moja Pani, którą ciemny blask spowija.
Strudzony wędrowiec przemiesza szlaki życia,
Przed srogim deszczem szuka schronienia.
Samotny,
Bez dachu nad głową
Szuka własnego kąta.
Zmęczony wędrowiec idzie traktem życia,
Od palącego słońca popękała mu skóra.
Bezsilny,
Wyczerpany trudami wędrówki
Składa głowę na przydrożnym kamieniu.
Wynędzniały wędrowiec pokonuje zakręty życia,
Cierpienia ból poorał zmarszczkami jego twarz.
Zmęczony,
Bez ciepła dobroci
Za ulotnym szczęściem podąża.
O Ty, kapryśna Fortuno Życia,
to Ty rozdajesz w tej grze karty,
to Ty rzucasz szczęścia kości.
Dla ulubieńców jesteś łaskawa
i z chytrym uśmiechem podmieniasz karty.
Dla przeciwników jesteś okrutna
i z drwiącym uśmiechem przekręcasz kości.
Dlaczego ja jestem Twoją zabawką?
Dlaczego pastwisz się nade mną?
Dlaczego co chwila dolewasz goryczy do mojego pucharu?
Gdy spotykam radość,
Ty katujesz mnie cierpieniem.
Gdy znajduję szczęście,
Ty zrzucasz mnie w otchłań samotności.
Choć raz spojrzyj na mnie łaskawym okiem,
Bo czuję tylko Twój srogi wzrok na sobie.
Staję nad wielką przepaścią
rozterki i żalu.
Zagubiona, osamotniona,
w głąb życia spoglądam.
I widzę siebie, bezradną,
bez woli, bez przekonania.
I widzę ją śmiercią otoczoną,
własną wolą skoczyła w jej ramiona.
Nie mogłam jej powstrzymać,
zabrało mi siły.
Skoczyła w przepaść ciemną,
ja za nią nie pójdę.
Samotność to najlepsze,
co mnie w życiu spotkało.
Jestem wtedy z moimi przyjaciółki:
ciszą i spokojem.
I choćby otaczało mnie
i sto osób,
Ja zawsze będę samotna.
Świat zamarł.
Blady cień strachu padł na ziemię.
W głębokich jaskiniach,
W ciemnych głębinach,
Wszelki ruch zamarł.
Kto żyw w kryjówkach się schował,
By przeczekać zbliżające się zniszczenie.
Czuł, jak kroczy,
Brnie przed siebie.
Prosto, gdzie oczy go niosą.
Szedł przez krainę wytrwałą,
Opuścił martwą pozostawiając.
I nie ocalało najdrobniejsze życie,
W swoich schronieniach nie przetrwało.
Pan Śmierci odszedł,
A świat martwy został.
Ostatni blask słońca zanika,
Ziemię oddają we władanie ciemności.
Ponury mrok skrywa bezkresne pola,
Gdzie wieczny spoczynek ogarnął wojowników.
Tysiące imion odeszło w zapomnienie,
Wojowników walczących za sprawę.
Nie ma już wrogów zajadłych,
Sług Jasności, sług Ciemności.
Wszyscy pospołu zieloną trawę przykrywają,
Oddając jej ostatnie krople krwi.
Teraz wszyscy są jedną padliną
Dla ścierwojadów i krwiopijców.
Zginęli wierni rycerze wspaniali,
Posłuszni rozkazom oddali swe życie.
Poszli przed siebie, na wroga z mieczem.
I wroga zabili nim sami polegli.
Na wieki zostali na tym polu krwawym,
Nie widząc ostatniego blasku życia.
I
Piękni spacerują w świetle reflektorów
Brzydcy chowają się w ciemnych zaułkach
Pięknu otaczani są przez tłumy wielbicieli
Brzydcy odtrącani są przez wszystkich
Piękni w bogactwach pławią się namiętnie
Brzydcy z trudem marne grosze zbierają
Piękni przez życie rozpieszczani są nadmiernie
Brzydcy katusze srogie cierpią codziennie
Piękni dnie całe na zabawach bywają
Brzydcy w pocie czoła każdą godzinę spędzają
II
Piękni w piekielnym ogniu się palą
Brzydcy na miękkich obłokach spoczywają
Piękni jak zwierzęta kwilą torturowaniu
Brzydcy anielskich chórów słuchają
Piękni potracili majątki ogromne
Brzydcy złote pierścienie przywdziewają
Widziałam śmierć okrutną,
gdy z ziemskiego padołu
niewinne dusze zabrała.
Widziałam łzy słone,
sączące się po policzkach
zrozpaczonej rodziny.
Widziałam ból dziecka,
gdy małą rączką rzuciło kwiaty
do dołu wiecznego spoczynku matki.
Widziałam srogą rękę,
która sięgała po duszę
dla swojego Pana.
Widziałam…
Cienkie ostre lśni w blasku księżyca,
Zatapia się w miękkim ciele,
Krew rdzawi metal klingi.
Kolejna ofiara legła pod ciosem,
Zabójcze ostrze zgarnia swoje żniwo.
Strach i niepokój panuje w śród ludzi,
Nie wiadomo, kto następny będzie.
Nie baczy na pochodzenie, ni płeć.
Nie ważna jest zasobność sakiewki,
Nie sposób jej zapełnienia.
Żądza krwi narasta wraz z nocą,
I na polowanie wyjść musi,
Zabójcze ostrze przeznaczenia.
Delikatna ma ręka oplata rękojeść,
Słabe ramię wyprowadza cios.
Zwiedziona siłą ostrza,
Wychodzę na nowe łowy.
Bez woli zasadzam się w cieniu,
On sam wybiera ofiarę.
Nie chcę już zabijać,
Nie umiem uwolnić się z uroku.
Zakończyć pragnę tę tułaczkę,
Podnieść ręki na siebie nie mogę.
Tak spragniony krwi człowieka,
Mojej skosztować nie chcę,
Na wieki wiążąc mnie z sobą.
Czarny płaszcz okrywa ramię,
Skrywa nóż krwawy,
I potępionego jego dzierżawcę.
Ponura przeszłość ciąży na życiu.
Niewybaczalny błąd sprawił,
Że straciła sens swojego istnienia,
Straciła cel, do którego dążyła,
Straciła marzenie, które w sercu nosiła,
Straciła bliskich, ukochanego swego.
Pokochała prawdziwie, z całego serca,
Choć kochać jej nie wolno było.
Oddała serce swe i duszę,
Oddała swój cel i dążenia,
Oddała swoją przyszłość i marzenia,
Oddała siebie w imię ulotnej miłości.
Wyklęta opuściła rodzinne strony,
Ruszyła w świat szeroki,
Gdzie była tylko szarym wojownikiem.
Bez piętna winy przemierzała trakty,
Szukając nowej drogi życia.
Ale pamięć minionych dni prześladowała ją.
I ponownie obdarzyła uczuciem.
I ponownie straciła.
A teraz dostała drugą szansę.
Znowu wkroczyła na słuszną drogę.
Utwardziła swoje serce,
Aby głos rozumu prowadził jej kroki.
Służyć swojemu panu - obrała cel.
Zginąć za swojego pana - zrodziło się marzenie.
Nigdy więcej nie pokochać - by nikogo nie zranić.
61) 06/06/2006 Tychy
Snuje się wąskimi zaułkami,
Okrywa się płaszczem cienia.
Przemyka koło ludzi,
Niezauważona.
Nikt nie zna jej imienia,
Nie zapamiętuje rysów jej twarzy.
Cicha w gronie tłumu,
Bezimienna.
Szuka siebie, szuka swojej duszy,
Swojej tożsamości i imienia,
Szuka domu i rodziny swojej.
Bezsilna, pośród głosów wielu,
Brnie przez życie,
do przodu
w dal.
Piękne, długie włosy w warkocz plecie
Piękne, długie włosy nożem ścina
W białe suknie oblekająca ciało
W czarnej skórze chowająca ciało
Białą klacz delikatną ręką prowadzi
Czarnego ogiera ostro batem pogania
Delikatna, ludziom chcąca pomagać
Wytrzymała, ludzi lubiąca zabijać
Spokojna, pokój i dobro miłująca
Niespokojna, wojnę i zło czyniąca
Białą lilię drobnymi palcami trzymająca
Ostry miecz silną dłonią dzierżąca
Dobrodusznym uśmiechem częstuje otoczenie
Złowieszczym uśmiechem wyśmiewająca otoczenie
Łagodnym spojrzeniem patrzy na świat
Ostrym spojrzeniem przenika świat
Na imię jej Jasność
Na imię jej Ciemność
W jednym dniu zrodzone
Z jednego ojca, z jednej matki
Z zewnątrz identyczne
Od środka zupełnie inne
Dwie przeciwne siły reprezentują
Jednością są, żyć bez siebie nie mogą
Zgasł blask wspaniałych wojowników,
Ich imiona odeszły w zapomnienie.
Silne ciała okrył pył ziemi,
Grzebiąc potężne sylwetki rycerzy.
Nie pamięta już nikt ich czynów,
Wielkich bitew nie wspomina.
Sława wielkich żołnierzy odeszła,
Pozostawiając tylko mgłę ich dziejów.
Za życia byli sławni, lubiani,
W dostatki opływali wielkie,
Po śmierci nikt nie pamięta rycerzy,
Co życie za władcę oddali.
W zapomnienie odeszli, jak tysiące przed nimi.
40) 13-12-2004 Tychy
Cisza spokojna, Cisza dobra,
Koi myśli strudzonego wędrowca,
Uspokaja zszarpane nerwy,
Leczy rozwrzeszczane serce.
Cisza niespokojna, Cisza zła,
Mąci myśli biednego człowieka,
Wzburza łagodne nerwy,
Rani dobroduszne serce.
Jakże dobra jesteś Ciszo!
Jakże zła jesteś, Ciszo!
Ranisz i leczysz jednocześnie.
W Tobie można znaleźć spokój, Ciszo!
W Tobie można znaleźć burzę, Ciszo!
Tak łagodna, a jednocześnie tak przykra.Umarli Nieśmiertelni
W proch obrócił się nieśmiertelnych ród
Ziemia przykryła nieśmiertelne ciała
Nieśmiertelne Anioły
Uległy potężne Anioły
Bo nic, co podlega ziemskiemu prawu
Żyć wiecznie nie może
Nieśmiertelne Anioły
Strzec miały ludzi
Lecz same obronić się nie mogły
Dobro przegrało, Zło triumfowało
Nieśmiertelne Anioły
Przegrały pojedynek
Ugięły się przed silniejszym przeciwnikiem
Nic się już nie obroni
Nieśmiertelne Anioły.
Życie jest jak gra w karty,
raz dostajesz dużego pokera,
innym razem przegrywasz własny chleb.
Życie jest jak wyścigi konne,
raz dosiadasz ogiera, który gna przed siebie,
następnie starą chabetę z ledwością podnoszącą nogi.
Życie jest wreszcie jak Fortuna,
która uśmiecha się do zwycięzcy,
a odwraca od przegranych.
Jeśli jesteś więc szczęściarzem zwyciężasz.
Przegrywasz, gdy masz pecha.
Pracuj więc, aby zdobyć własne szczęście.
