Świat zamarł.
Blady cień strachu padł na ziemię.
W głębokich jaskiniach,
W ciemnych głębinach,
Wszelki ruch zamarł.
Kto żyw w kryjówkach się schował,
By przeczekać zbliżające się zniszczenie.
Czuł, jak kroczy,
Brnie przed siebie.
Prosto, gdzie oczy go niosą.
Szedł przez krainę wytrwałą,
Opuścił martwą pozostawiając.
I nie ocalało najdrobniejsze życie,
W swoich schronieniach nie przetrwało.
Pan Śmierci odszedł,
A świat martwy został.
Ostatni blask słońca zanika,
Ziemię oddają we władanie ciemności.
Ponury mrok skrywa bezkresne pola,
Gdzie wieczny spoczynek ogarnął wojowników.
Tysiące imion odeszło w zapomnienie,
Wojowników walczących za sprawę.
Nie ma już wrogów zajadłych,
Sług Jasności, sług Ciemności.
Wszyscy pospołu zieloną trawę przykrywają,
Oddając jej ostatnie krople krwi.
Teraz wszyscy są jedną padliną
Dla ścierwojadów i krwiopijców.
Zginęli wierni rycerze wspaniali,
Posłuszni rozkazom oddali swe życie.
Poszli przed siebie, na wroga z mieczem.
I wroga zabili nim sami polegli.
Na wieki zostali na tym polu krwawym,
Nie widząc ostatniego blasku życia.
I
Piękni spacerują w świetle reflektorów
Brzydcy chowają się w ciemnych zaułkach
Pięknu otaczani są przez tłumy wielbicieli
Brzydcy odtrącani są przez wszystkich
Piękni w bogactwach pławią się namiętnie
Brzydcy z trudem marne grosze zbierają
Piękni przez życie rozpieszczani są nadmiernie
Brzydcy katusze srogie cierpią codziennie
Piękni dnie całe na zabawach bywają
Brzydcy w pocie czoła każdą godzinę spędzają
II
Piękni w piekielnym ogniu się palą
Brzydcy na miękkich obłokach spoczywają
Piękni jak zwierzęta kwilą torturowaniu
Brzydcy anielskich chórów słuchają
Piękni potracili majątki ogromne
Brzydcy złote pierścienie przywdziewają
Widziałam śmierć okrutną,
gdy z ziemskiego padołu
niewinne dusze zabrała.
Widziałam łzy słone,
sączące się po policzkach
zrozpaczonej rodziny.
Widziałam ból dziecka,
gdy małą rączką rzuciło kwiaty
do dołu wiecznego spoczynku matki.
Widziałam srogą rękę,
która sięgała po duszę
dla swojego Pana.
Widziałam…
Cienkie ostre lśni w blasku księżyca,
Zatapia się w miękkim ciele,
Krew rdzawi metal klingi.
Kolejna ofiara legła pod ciosem,
Zabójcze ostrze zgarnia swoje żniwo.
Strach i niepokój panuje w śród ludzi,
Nie wiadomo, kto następny będzie.
Nie baczy na pochodzenie, ni płeć.
Nie ważna jest zasobność sakiewki,
Nie sposób jej zapełnienia.
Żądza krwi narasta wraz z nocą,
I na polowanie wyjść musi,
Zabójcze ostrze przeznaczenia.
Delikatna ma ręka oplata rękojeść,
Słabe ramię wyprowadza cios.
Zwiedziona siłą ostrza,
Wychodzę na nowe łowy.
Bez woli zasadzam się w cieniu,
On sam wybiera ofiarę.
Nie chcę już zabijać,
Nie umiem uwolnić się z uroku.
Zakończyć pragnę tę tułaczkę,
Podnieść ręki na siebie nie mogę.
Tak spragniony krwi człowieka,
Mojej skosztować nie chcę,
Na wieki wiążąc mnie z sobą.
Czarny płaszcz okrywa ramię,
Skrywa nóż krwawy,
I potępionego jego dzierżawcę.
Ponura przeszłość ciąży na życiu.
Niewybaczalny błąd sprawił,
Że straciła sens swojego istnienia,
Straciła cel, do którego dążyła,
Straciła marzenie, które w sercu nosiła,
Straciła bliskich, ukochanego swego.
Pokochała prawdziwie, z całego serca,
Choć kochać jej nie wolno było.
Oddała serce swe i duszę,
Oddała swój cel i dążenia,
Oddała swoją przyszłość i marzenia,
Oddała siebie w imię ulotnej miłości.
Wyklęta opuściła rodzinne strony,
Ruszyła w świat szeroki,
Gdzie była tylko szarym wojownikiem.
Bez piętna winy przemierzała trakty,
Szukając nowej drogi życia.
Ale pamięć minionych dni prześladowała ją.
I ponownie obdarzyła uczuciem.
I ponownie straciła.
A teraz dostała drugą szansę.
Znowu wkroczyła na słuszną drogę.
Utwardziła swoje serce,
Aby głos rozumu prowadził jej kroki.
Służyć swojemu panu - obrała cel.
Zginąć za swojego pana - zrodziło się marzenie.
Nigdy więcej nie pokochać - by nikogo nie zranić.
61) 06/06/2006 Tychy
Snuje się wąskimi zaułkami,
Okrywa się płaszczem cienia.
Przemyka koło ludzi,
Niezauważona.
Nikt nie zna jej imienia,
Nie zapamiętuje rysów jej twarzy.
Cicha w gronie tłumu,
Bezimienna.
Szuka siebie, szuka swojej duszy,
Swojej tożsamości i imienia,
Szuka domu i rodziny swojej.
Bezsilna, pośród głosów wielu,
Brnie przez życie,
do przodu
w dal.
Piękne, długie włosy w warkocz plecie
Piękne, długie włosy nożem ścina
W białe suknie oblekająca ciało
W czarnej skórze chowająca ciało
Białą klacz delikatną ręką prowadzi
Czarnego ogiera ostro batem pogania
Delikatna, ludziom chcąca pomagać
Wytrzymała, ludzi lubiąca zabijać
Spokojna, pokój i dobro miłująca
Niespokojna, wojnę i zło czyniąca
Białą lilię drobnymi palcami trzymająca
Ostry miecz silną dłonią dzierżąca
Dobrodusznym uśmiechem częstuje otoczenie
Złowieszczym uśmiechem wyśmiewająca otoczenie
Łagodnym spojrzeniem patrzy na świat
Ostrym spojrzeniem przenika świat
Na imię jej Jasność
Na imię jej Ciemność
W jednym dniu zrodzone
Z jednego ojca, z jednej matki
Z zewnątrz identyczne
Od środka zupełnie inne
Dwie przeciwne siły reprezentują
Jednością są, żyć bez siebie nie mogą
